Ewolucja świadomości i poglądów jednostki pod wpływem myśli, rozważań oraz egregora i „energii” anarchistycznych.

Poziom 0. – osoba jest dobrym, bezmyślnym niewolnikiem i wiernie trzyma się wpojonej propagandy.

Poziom 1. – Tu jest już duży skok do tzw. podejścia libertariańskiego, tak naprawdę, oczywiście, jednostka najpierw zaczyna się zastanawiać i dopuszczać w myślach możliwość, że władza bądź państwo mogą wcale nie być tacy dobrzy, mogą dbać o przede wszystkim o własny interes… a skoro tak, to ich interes może być sprzeczny z interesem społeczeństwa, tylko czy tak szlachetni ludzie jak politycy mogliby być niemoralni na swoim odpowiedzialnym stanowisku?…

Dopiero od takiego zalążka następuje ewolucja poglądów pod wpływem racjonalnej analizy, studiowania ekonomii, historii itd., który prowadzi do poglądu „państwo jest złem koniecznym” wraz z jego następstwami. Pogląd mówiący o utrzymywania państwa możliwie najsłabszym (minimalnym) to minarchizm.

Poziom 2. – To jest kolejna bariera dla wielu; ci śmiałkowie, którzy ją przekraczają, są już anarchistami, ponieważ uważają twór, jakim jest państwo, za szkodliwy, zły i w związku z powyższym, zasługujący na zniszczenie, zniesienie.

Niektórzy uznają ten pogląd za zbyt radykalny i niewyważony, inni dostrzeżą w nim oznaki świętej walki z Archontami – w tym przypadku z ich manifestacją na planie fizycznym, fizycznymi władcami. Bez względu na to, jaki jest stosunek jednostki do Anarchizmu, oraz jak go rozumie, jest to lekcja zdecydowanie warta przejścia… zapoznania się z nią.

Poziom 3. – Anarchizm realny. Jednostka zagłębiając się dalej w anarchistyczny prąd myślowy, i pod jego wpływem analizując świat i tworząc w sobie jego obraz, dojdzie do takiego wniosku: „My już żyjemy w Anarchii – państwo jest jedynie organizacją przestępczą.”

Wnioski się nasuwają liczne, lecz nadal wszystko leży w gestii danej osoby. Zmienia się percepcja  – przynajmniej dla niektórych, moim zdaniem – usuwając ich wewnętrzne ograniczenia, łańcuchy, hamujące przed działaniem.

W moim zakresie rozumienia, Anarchizm, w swojej „bezprzymiotnikowo”-indywidualistycznej formie, jest przynajmniej emanacją pewnych Prawd o jednostce, zbieżnych z naukami Thelemy; nie czuję się jednak obecnie kompetentny do rozprawy na tym poziomie, na ten temat.

Jeżeli dla kogoś taki pogląd wydaje się abstrakcyjny, podaję przykład – na temat podatków.

Osoba na poziomie 0 uważa, że jeśli są podatki, to znaczy, że są dobre bo rząd je ustanowił. Zdanie o podatkach (a w szczególności o ich wysokości) może się zmieniać, ale pozostaje ono – wraz z akceptacją państwa – również na poziomie 1, choć tutaj już dąży się do ich ograniczenia – wraz z zakresem zainteresowań państwa. Na poziomie 2, jednostka (w zależności od wielu czynników psychologicznych, społecznych i innych) raczej będzie płacić podatki, choć będzie dążyć do ich zniesienia – wraz z instytucją państwa; pewne czynniki mogą jednak spowodować wejście na drogę „kryminalną”, nie tylko pod tym kątem. Raczej jest to bardziej możliwe w niższych warstwach społecznych.
Na poziomie 3, jednostka otrzymuje zrozumienie… przeciętnego przedsiębiorcy z głową na karku (pod kątem płacenia podatków): uważa je za złe w swej naturze, ale wie, że tak, jak mafia wymusza ściąganie „opłat za ochronę” od biznesów pod jej „opieką”, tak i państwo – wraz z całym swoim aparatem przymusu, wymusza na niej płacenie podatków. Ich niepłacenie więc wiąże się z dużym ryzykiem i większość stwierdzi rozsądnie, że jest to po prostu nieopłacalne (decydując na podstawie chłodnej kalkulacji uwzględniając ryzyko, a nie bazując na jakichkolwiek nierealnych kwestiach ideowych).

Jednostka taka jednakże ma swoje zdanie – myśli – i nie zgadza się z propagandową papkę telewizji, gazet, poczytnych serwisów i „anty” serwisów w sieci. Z tego powodu stanowi potencjalne zagrożenie dla państwa, i jego kolegi – kościoła (religii).