Nie ma nic zbyt niebezpiecznego w zabobonnym pojmowaniu grzechu, jednak ani jest ono biblijne, ani mądre, ani użyteczne – w przeciwieństwie do swego naturalnego, oryginalnego znaczenia, zbieżnego ze znaczeniem odwróconego pentagramu.

Jest akceptowalnym, że większości ludzi wystarcza takie zabobonne podejście do spraw duchowych.

Problemem jest ono u chrześcijan.

Chrześcijan, czyli tych, którzy, Słowami Biblii, mają być Rodem Królewskim, świętymi, wśród których każdy wierzący miał być kapłanem! Płaskoziemne absurdy odsyłamy tak więc tam, gdzie ich miejsce.

Grzech.

Nowa Biblia Gdańska ma pewne ułatwienie w studiowaniu Pism, nazwijmy to. Rozszerzone znaczenie danych słów i wyrażeń. Nie da się stworzyć idealnego tłumaczenia, więc znaczenie niektórych słów i zwrotów należy czasami dookreślać. Traduttore, traditore.

I tak więc przy słowie grzeszy lub grzech* znajdujemy ową gwiazdkę, i mamy: „także: błąd, wina, chybienie celu”. Takie znaczenie grzechu przejawia się przez całe Pismo w sumie, no ale powiedzmy, że ktoś jest świeżo nowonarodzony i jeszcze Biblii całej nie przeczytał.

To smutne jednak, że istota grzechu nie jest u nas powszechną wiedzą.

Mając na uwadze takie (prawdziwe) znaczenie grzechu, możemy spojrzeć na niego z innej perspektywy.

Grzech(em) jest więc niepowodzeniem, porażką, de facto zaszkodzeniem samemu sobie.

Yeah, złamałem sobie nogę! Jest mega, kocham grzech!

Gdy się przedstawia sprawę w bardziej współczesnym i niemistycznym języku, brzmi już trochę inaczej, czyż nie?

Grzech to chybianie celu. Celu – doskonałości. Grzech to pomyłka.

To jest zło, to jest grzech. Chaos. Zboczenie. Zepsucie, popsucie. Omyłka. Zwiedzenie. Niepowodzenie, przegrana. Zaślepienie, upośledzenie. Zdeprawowanie. Niszczenie – przede wszystkim, samego siebie.

Znów wzniosłe słowa. Więc metaforycznie: grzech jest jak jedzenie zupy widelcem. Kopanie w ziemi wiadrem. Podcinanie sobie żył.

Grzech to uszkadzanie swojego ciała dla zabawy. Grzech to tracenie kontroli. Głupota jest grzechem.

(22) Kto ma rozum, ten ma źródło życia, lecz głupota jest karą dla głupców. – Prz 16:22

(25) Gdy zwróciłem swoją uwagę na poznanie, badanie i szukanie mądrości i właściwego sądu, aby poznać, że bezbożność jest głupotą, a głupota szaleństwem: Koh 7:25

(21) Albowiem z wnętrza, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, wszeteczeństwa, kradzieże, morderstwa, (22) cudzołóstwo, chciwość, złość, podstęp, lubieżność, zawiść, bluźnierstwo, pycha, głupota; (23) wszystko to złe pochodzi z wewnątrz i kala człowieka. Mk 7:21-23

Poganie-profanie oczywiście kochają grzech. Upijanie się, tracenie nad sobą kontroli w dowolny inny sposób (np. przez narkotyki czy ślepe zakochanie), seks analny, trujące pseudo-jedzenie (w tym jakże toksyczne świnki i owoce morza), za głośna muzyka, za szybka jazda, marnowanie czasu w dowolnej formie i ilości, palenie papierosów, tatuaże – symbol kryminalistów, kolczyki – starożytny symbol niewolników (Pwt 15),  oddawanie swojej energii życiowej byle komu,  byle gdzie i za byle co (o ile w ogóle za coś) w pełnej krasie plugastwa bałwochwalstwie, i cały świat pozostałych ścieków.

(16) Ale jeśliby rzekł do ciebie: Nie odejdę od ciebie, gdyż umiłował ciebie i twój dom, i dobrze mu było u ciebie, (17) wtedy weźmiesz szydło i przekłujesz mu ucho o drzwi, i będzie twoim niewolnikiem na zawsze; również ze swoją niewolnicą postąpisz tak samo. – Pwt 15: 16-17

Kiedy więc mamy przed sobą obraz tego wszystkiego czym jest grzech – choroby, bólu, głupich decyzji, porażek, omyłek, kłamstw, zboczenia, mutacji (szkodliwych, bo jakich innych), zdziczenia, głupoty (i to dumnej z siebie), wszystkiego co obrzydliwe, zgnilizny, pomieszania, chaosu i żądzy krwi, kaleczenia siebie samego i innych, ubóstwa, w końcu – bycia niewolnikiem i >zdychającym trupem<, widzimy, co oznacza sprofanowany pentagram, czyli pogięty, możliwie popękany, krzywy, a co najmniej – odwrócony (2 wierzchołki ku górze).

Ezoterycy niektórzy wierzą wprost, że przynosi on tzw. pecha temu, który go rysuje.

Oto symbol, który dla młodzieży – wulgarnej, głupiej, ale i bezpośredniej – nazwać mogę z całą pewnością: Symbolem / Godłem Spierdolenia. (I to na niemal każdym poziomie tego słowa.) Także, Herb Przegrywów.

Godło Debilizmu, Autodestrukcji i Spierdolenia. Moim zdaniem, nic ciekawego.

Na marginesie, takie autodestrukcyjne, a więc i wyjątkowo grzeszno – głupie podejście jest dosyć charakterystyczne dla polskiego narodu i tzw. polskiej prawicy. Zarzynanie siebie w bezsensownych, źle zorganizowanych powstaniach, bałwochwalstwo, romantyczne ubolewanie nad losem zamiast działania, zawieranie po raz kolejny i kolejny tych samych, bezsensownych sojuszy.

Co jest parodią – a raczej prawdziwym przekleństwem polaków – to wspominanie i czczenie największych porażek, a nie zwycięstw. „Chwała zwyciężonym” – hasło upamiętniające ludzi, którzy nierozumnie zginęli w powstaniu styczniowym, brzmi jak motto demonicznej społeczności, albo tytuł satanistycznej piosenki. Ewentualnie porzekadło mieszkańców domu psychiatrycznego czy zbiegowiska tzw. przegrywów. Ale to tylko polskie tradycje…

Zdaję sobie sprawę, że napisałem to powyżej bez szerszych uzasadnień i wytłumaczenia, ale nie uważam tego za tyle ważne, by to robić. Ot taka notka dot. społeczności lokalnej.