Hehe bo wiecie, jest taka idea, że istnieje przeznaczenie…

Pomińmy sobie te bzdury.

Bez względu na autora, przeznaczenie jest definitywną manifestacją więzienia, w którym się znajdujemy.

Bajki o wspaniałomyślności astralnych trybunałów mają tyle sensu, co bajania o boskim planie i tysiącach krasnoludków. Nawet jeżeli oni uważają siebie za mających rację, to trzymanie kagańca na mojej twarzy nie sprzyja wydaniu przeze mnie osądu o nich, który byłby nazbyt pozytywny…

W życiu już wiele razy ufałem tak, gdy mi mówiono, że to wszystko w imię większego dobra i tym razem to prawda… a potem dojrzałem. Niektórzy tej dojrzałości nie osiągają aż do śmierci. Tzn, oczywiście, zdecydowana większość nie osiąga.

Jeżeli i skoro przeznaczenie istnieje, to logicznym jest, że jedyną sensowną rzeczą do robienia w życiu – jedyną aktywnością, która ma jakikolwiek sens – jest wyzwolenie się z tych kajdan, zaprzeczenie woli oprawcy i tyrana; bunt i ucieczka od woli ciemiężycieli.